माझा पिवळेपणाकडे प्रवास-२

यापूर्वी वाचा: खालचा 'भाग-१'

डॉक्टरीणबाईंनी पॅथॉलॉजी प्रयोगशाळेचे निकाल पाहिले. 'आज सकाळी का नाही आलीस?' -डॉक्टरीणबाई.'अं.. जरा कचेरीत काम होतं.' -मी'डोळे बघू. नखं बघू.''हेमोग्लोबिन शेवटचं कधी तपासलं?''तीन वर्षापूर्वी नोकरीसाठी वैद्यकीय तपासणी करताना.'- मी.'त्याच्यानंतर कधीच नाही? ७ हेमोग्लोबिन आहे. ऍनिमिया. आणि काविळ आहे. डोळे पिवळे दिसलेले कळले नाहीत का?'- डॉ.'डोळे,ते पण स्वत:चे, इतक्या बारकाईने कधी पाहिलेच नाहीत हो! आणि आमच्या घरातला आरशावरचा दिवा पण पिवळा आहे ना!'-मी.
सर्व तपासातपाशी झाली. डॉ. बाई टेबलाशी बसल्या. 'मी डॉक्टरांच्या नावाने चिठ्ठी लिहून देते, आता आवरुन अर्ध्या तासात त्या हॉस्पिटलात ऍडमिट करा.नंतर दहानंतर उशिर होईल आणि ते कदाचित पेशंट घेणार नाहीत.''ऍडमिट??किती दिवस?' माझा आजारपणाची रजा घेऊन घरी लोळत पडण्याचा आनंद टाचणी लागून फुटला. मुन्नाभाईमधल्या जहिरसारखे स्वगत मी (मनात) सुरु केले.'अभी तो साहिल मे तंदूरी आलू खाने थे..पिझ्झा हट मे पिझ्झा व्हेजी डिलाईट..मनमीत मे बास्केट चाट. सब हो जायेगा आधे घंटे मे? २६ जानेवारीके वीकेन्ड को पंचगनी जाना है.. नवरेके साथ अभिरुची जाना है.वॉटर पार्क जाना है.. सब हो जायेगा आधे घंटे मे?? छुट्टी के इंतजार मे पूरा डिसेंबर काम करके बिताया.मेरे ऑफिसके लोग तो सीक लीव्ह लेकर मॅच देखते थे...मैने एक भी लीव्ह नही ली.हमेशा अपनी अरमानोको दबाये रखा.. सोचा था, अभी बहुत वक्त है.. एक बात बताइये डॉक्टर, मेरे साथही ऐसा क्यूं होता है??'
'ऍडमिट व्हावंच लागेल का?घरी विश्रांती घेऊन चालणार नाही का?''ऍनिमिया नसता तर विचार केला असता.पण आताच्या परिस्थितीत हॉस्पिटलमध्ये एक-दोन आठवडे ऍडमिट होणं सेफर साइडला राहिल.'-डॉ. शांतपणे.माझं मन किंचाळायला लागलं..'एक-दोन आठवडे? नही!!! बचाव!! मला नाही जायचं मोठ्या हॉस्पिटलांत. जिथे चांगले लोक निवडून त्यांच्या किडन्या विकतात. जिथे नजरचुकीने एडसची इंजेक्शने वापरतात. जिथे शम्मी कपूरची औषधे दुसऱ्या कोणाला दिली जातात..मुन्नाभाईमधल्यासारखे आणि हिंदुस्तानी मधल्यासारखे जिथे रुग्ण कॅज्युअल्टीमध्ये फॉर्म भरुन होईपर्यंत किंवा पोलीस केस करेपर्यंत मरतात..मला नाही जायचं तिथे.'
मी चाचरत विचारलं, 'पण डॉक्टर, सर्व ठिक असेल ना, नाही, म्हणजे या मोठ्या हॉस्पिटलांबद्दल आम्ही पेपरात जे वाचतो त्यामुळे भिती वाटते.''अहो मी रेफर करतेय ना? मोठ्या हॉस्पिटलात तुम्ही डायरेक्ट ओळखीशिवाय गेलात की यु आर अ नो मॅन्स लँड. पण तुम्ही माझ्या रेफरन्सने जाताय ना? आणि हॉस्पिटल चांगलंच आहे. निश्चिंत रहा.' -डॉ.'इंजेक्शन वगैरे काही घ्यायचंय का मला?' मी त्यांच्या हातातली सुई पाहून विचारलं. डॉ. मिश्किल हसल्या. 'आता मी इंजेक्शन द्यायची गरजच नाही. तुला ते सलाईनमधूनच सर्व इंजेक्शनं देतील.''सलाईन पण?????' मी मनातल्या मनात किंचाळले. आम्ही रात्री दहा वाजता गाशा गुंडाळून एका गायिकेने काढलेल्या धर्मादाय इस्पितळात निघालो. आता किती दिवस रहावे लागणार अंदाज नाही. म्हणून मी प्रसाधने गोळा करत होते. फेसवॉश, ओले कागदी टिश्यू, क्रिम, साबण, तेल, शांपू, पेपरमिंट, कंगवा, कागद, पेन,वाटी,चमचा,ताटली,पेला, थोडी चॉकलेटे घेतली. नवऱ्याचा संयम सुटत चालला होता. शेवटी नेलकटर पण पिशवीत घातले तेव्हा नवरोबा वैतागला. 'कायमची जाते आहेस का हॉटेलात मजा करायला जाते आहेस? नेलकटर कशाला? आणि टिश्यू कशाला?' 'अरे मी इतक्या दिवसांनी इतकी मोठी आजारी पडणार. लोक बघायला येणार. फळं आणणार. सुरी नको?ते बसणार. बोलणार. मला प्रेझेंटेबल रहायला नको?घाम आला तर पुसायला टिश्यू नकोत?''बरं आवरा पटकन आणि चला आता. आपण महान आहात. आम्ही लहान आहोत.' नवऱ्याची शरणागती.
दरम्यान आईबाबा आणि भाऊ वहिनीलाही उत्साहाने खबर दिली गेली. रात्री १०.३० वाजता, प्रवासाला जाणाऱ्या भैयाला सोडायला गाववाले ८-१० भैय्ये यावेत तसे मला सोडायला नवरा, सासूबाई,दिर, भाऊ,वहिनी आणि आईबाबा हा जत्था होता. माझा ऍडमिट व्हायचा उत्साह अजून कायम होता. पण पेशंटच्या खोल्यांचे भाव ऐकून तो कमी होतोय असे वाटले! 'पडू आजारी मौज वाटे भारी' ला 'खिशाला गळती' हा साईडइफेक्ट आहे हे ध्यानातच घेतले नव्हते!
(अनुराधा कुलकर्णी )